Bugün bir arkadaşım birini tanımlarken "insan insan" gibi dedi...

O kadar alışmışız ki insanlıktan uzak insanlara, tanımlamayı yaparken sanki betimleme ihtiyacı duyuyoruz ki, o kişinin bir ayrıcalığı olduğunu, insani değerlerini kaybetmediğini vurgulayabilelim...

Ne kadar acı esasında...

Belli bir kesim özlem içinde...
Duyguları olan, vicdanı olan, saygıyı temel alan, özünü kaybetmemiş insanlara özlem bu...

Bugün denizotobüsünün akşam 19.00 seferi inanılmazdı, neredeyse oturacak yer kalmamıştı...
Yanıma çocuğu ile bir bayan oturdu, ortadoğulu bir bayan... Oldukça gençti, çocuk sanırım 3 yaşında, erkek, inanılmaz sevimli ve güzeldi... Eşi ve diğer oğlu başka bir yere oturabildi...
Çocuk acıkınca, eşinden peynir ve ekmek alıp çocuğuna yedirdi...
O kadının saf güzelliği, çocuğun güzelliği... O an içimde bir mutluluk, yüzümde bir gülümseme oluştu... 

Anlık ama keyif verici mutluluklar...

Radiohead'in "paranoid android" parçasını dinlerken ve uzun süredir içimdeki kırıklıkların sebebini anlamaya çalışırken, bu imtehanın başka bir amacının olduğunu düşündüm...