Mrs Dalloway i seyrettim bu akşam...
Zamanına bakacak olursak da, yıllar geçse de şimdilerde de içsel mutsuzluğumuzun yansıması...
Shakespeare'in Othello'sunun sözlerine de yer verilmiş " Şimdi ölmek, çok mutlu olabilmektir..."
Bunun dışında diğer sözler...
" Yaşayarak huzurdan kaçamazsın... "
" Lanet olası değersizlik duygusu..."
" Seçme şansın varken pişman olmanın ne anlamı var... "
Aidiyet duygusu... Neye... Hayata... İşe... Aldatılmışlıklara... Değersizliklere...
Hayatımızı yaşarken, günü kurtarma ve yarına uyanma telaşı içinde, hep bir şeylere bağlı kalmaya ve tutunmaya çalışmak...
Tüm ruhumuzu çürüten, çökerten insanlara rağmen... Ruhunu kaybedenlerin bizi de yıpratması ile ruhsuzlar ordusuna dönüşme yolunda, sadece iş için yaşayan yalnızlar toplumu...
Deniz kenarına, özgürlüğe doğru kaçma isteği...
Her geçen gün içimde bir şeyler ölüyor...
Oyun oynayan insanlardan sıkıldım... Hep aynı senaryolardan...
Siz sıkılmadınız mı?
Ben buradan uzaklaşmak istiyorum...
Sessizliğe doğru...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder