annem her zaman "bir gün anne olunca anlayacaksın" dese de benim anne olmaya hiç niyetim yok:) bu derin konuyu sonra konuşuruz...

şimdi konumuz annem...
yani bizi her zaman her konuda destekleyen, her zaman yanımızda olan, üzdüğümüzde üzülse de gene de bağrına basan, sitemleri ile hep bize doğru yolu gösterme amacını benimseyen, çok sevdiğim ve de zaman zaman ufak tartışmalarımızın olduğu annem...

anne olmadan da anlama zamanım çoktan gelmiş nerdeyse de geçmiş...

klasik metinlerinden biri de "siz kardeşsiniz yavrum, kardeşler birbirini üzmez, kırmayın birbirinizi, ama kardeşler bu kırgınlıkları da hemen unutur zaten"...
"unutmaz anne" cevabı geçersiz cevaplardan... hemen vazgeçmek lazım bu tür yaklaşımlardan çünkü devamı daha feci geliyor:))))))))) [bknz: tecrübe ile edinilmiş gerçekler]

annem apayrı bir konu... bu satırlara sığmaz... esprileri, zekası, ince dokundurmaları, çocukluk hikayeleri, mesleğinden ötürü fedakârlıkları, ailesine karşı özeni ve fedakârlığı, bir de olmazsa olmaz senaryoları... hele bir ulaşamasın çocuklarından birine... yazdığı senaryolara kendini öyle bir inandırır ki... il sınırları içinde iseniz yandınız... değilseniz paçanızı kurtarmanız daha da zor tabii...

seni çok seviyorum anne... iyi ki varsın... umarım daha güzel günlerde hep beraber olacağız... sonsuz desteğin sayesinde her gün kendimi çok iyi hissediyorum...

[bir de annem yazsın bakalım bu bortubocuk nedir, ne değildir... sağlam pabuç gibi gözükmedi bana... ]